Astma : Samenvatting van de opleiding in Mexico
Samenvatting van de opleiding in Mexico
Laat mij U een mooi, waargebeurd, verhaal vertellen, het eerste van een lange lijst. Zeven practici hebben hun opleiding gekregen in Mexico !
Er was eens...Een zeven jarige jongen lijdend aan zware astma, en wonend in een klein Mexicaans dorpje. Zijn ouders leden veel onder de ziekte van hun zoon en moesten hem zelfs naar het ziekenhuis brengen toen hij op een dag ernstig ziek werd.
Dit is Panchito, de jongen aan wie wij al onze aandacht schonken, zodat hij terug een normaal leven kon lijden.
|
 |
Panchito's vader, Francisco, ontdekte mijn web site en schreef me, met de vraag wat wij konden doen om zijn zoon te genezen. Hij dacht dat ik niet zou antwoorden, maar toch deed ik dit onmiddellijk. Ik vroeg mij af hoe ik dit kind vanop een afstand van 10.000 km kon behandelen. Onnodig te zeggen dat geen van ons beiden over het geld beschikten om de behandeling te financieren.
|
We vonden dat wij een oplossing moesten zoeken, en dus ondernamen we de eerste stap. Instinctief voelden we aan dat er nog wel hulp van buitenaf zou komen om de tweede stap te zetten. Ik stelde voor aan Francisco om twee practici te vinden die geïnteresseerd waren om volgens mijn systeem opgeleid te worden, en ook om te zorgen voor een twintigtal mensen die leden aan astma of astmatische kinderen hadden.
Ik dacht dat dit aantal mensen voldoende zou zijn om mijn vervoers- en verblijfskosten voor een week te dekken. Ik legde hem uit dat de totaalprijs niet gebaseerd was op het aantal practici of het aantal patiënten. Francisco antwoordde dat hij klaar was om dit te proberen. Enige tijd later meldde hij me dat hij twee practici had gevonden en twintig patiënten, en dat hij een deel van het geld had kunnen collecteren. Alhoewel het bedrag nog ontoereikend was, besloot ik toch om naar Mexico te reizen. Er was niets dat mij nog kon tegenhouden.
Toeval bestaat niet, en als dat wel zo is, dan regelt het dingen zoals ze moeten zijn !
Een van mijn patiënten, die eerder al van de Canarische eilanden kwam voor zijn behandeling, zag op mijn site dat ik op zoek was naar sponsors. Vragend naar de behoeften, antwoordde ik hem dat ik mensen diende op te leiden in landen waar een zodanig lage levensstandaard heerst dat de inwoners niet in staat zijn om de kosten voor mijn therapie te dragen. Veel van deze mensen hebben reeds schulden omdat ze de kosten van therapie en hospitaal niet kunnen betalen. Ik wil mensen warm maken om ze de eerste stappen te doen zetten om hun doelstellingen waar te maken. De meeste gouvernementele organisaties geven de mensen vis om er één dag van te eten maar ik wil hen het visnet leveren en de manier aanleren hoe ermee om te gaan zodat ze elke dag zelf voedsel kunnen vinden. Als deze mensen een beginnende financiële inspanning maken binnen hun eigen mogelijkheden dan zal ik geld trachten te vinden via fundraising. Mijn patiënt vroeg hoeveel ik nodig had om dit doel te bereiken. Ik antwoordde: 1.000 USD, en hij zei: "Akkoord, ik zal het geld opsturen van zodra ik thuis ben."
| Diezelfde avond schreef ik Francisco: " Alles is geregeld. Ik ben onderweg." U kan zich zijn blijdschap wel voorstellen. Er restten nog wel enkele probleempjes, maar toch: Ik moest zo snel mogelijk zien weg te geraken, moest nog tabellen opmaken, enz... Maar Francisco's efficiëntie maakte dat alles in no time geregeld werd. Hij overtuigde Dr Ricardo Rojas Lucero, die een kliniek in Huixquilucan runt, om enkele kamers te mogen gebruiken voor de training en behandeling. Hij zorgde ook voor onderdak, en voor vers gekookt eten wanneer dat maar nodig was. |
|
Ik regelde mijn verblijf van de 11de tot de 19de oktober, en vertrok.
| Daarvoor had ik reeds iemand gebeld die van Mexicaanse oorsprong is maar in Frankrijk resideert, (ervoor had ik haar zoon behandeld) om haar het goede nieuws te melden. Zij ziei "Ik ga met je mee, je spreekt géén Spaans en ik kan helpen met het vertalen. Ik sprak geen Spaans maar ik dacht dat ik het wel zou kunnen redden omdat ik er wel een beetje van versta. Ik had gedacht van ginder iemand te vinden die iets van het Frans verstond, maar dit was toch wel een mooie toevoeging aan het geheel. Ik dacht: " Nog een persoon erbij. Wat een mooie gelegenheid."
Alles was nu geregeld zodat mijn droom kon gerealiseerd worden. |
|
Mijn avontuur begon. Mexico stad is indrukwekkend, een megapolis van 20 miljoen mensen en een zeer drukke luchthaven met vliegtuigen die van overal aankomen. De uitgang vinden was een strijd, alsook de passage door de douane en immigratie. Toen ik op zoek ging naar mijn bagage, zag ik een groot geel bord met de boodschap: "Jacques, welkom in Mexico", die vastgehouden werd door een grote man met een brede lach op zijn gezicht.
Uiteindelijk stapte ik door de wirwar van wegwijzers naar de uitgang. Lucia kwam naar mij, gaf me en zoen en leidde mij naar twee andere lachende mannen. Plots was ik gevangen in een hevige en warme abrazos. We reden anderhalf uur om het kleine dorpje te bereiken dat Huixquilucan noemt, 2 800 m boven de zeespiegel. Ik kreeg onderdak in een zeer aanganame grote kamer waarvan het meubilair geleend werd van een lokale meubelmaker. Ik nam mijn avondmaal, relaxte een beetje en ging slapen na mij 18 uur durende trip. Eindelijk wat rust !
Ik moest zeven mensen opleiden !
|
Lucia, mijn vrijwillige vertaalster, verrichte een fantastische Nota: in de foto rechts, demonstreer ik op een astmatische patiënt, de palpatie van de chondrocostale gewrichten in een gedeeltelijke diclocatie. Dit om hun permanente aanwezigheid aan de dokters te bewijzen. Mijn practici zagen 45 patiënten allen met dezelfde gedeeltelijke subluxaties. Ze waren in staat om met een stethoscoop: (1) de aanwezigheid van bronchusspasmen voor de manipulatie vast te stellen, (2) hun bijna verdwijning vast te stellen na de manipulatie als de ribben terug op hun plaats werden gezet., en (3) hun totale vedwijning aan het einde van de behandeling, gevolgd door een perfect normaal ademen. Ik behandelde een kind dat door de dokters onbehandelbaar werd verklaard en dat de dag voor mijn behandeling nog onderzocht werd. Mijn resultaten waren dezelfde! |
|
Die namiddag en de volgene dag, werden practici opgeleid met patiënten die leden aan zware ademhalingspathologieën.
| Ik was enorm verbaasd om te ontdekken hoe snel en goed deze mensen met mijn technieken overweg konden. Daarom maakte ik twee groepen en liet hen alleen werken, waarbij ik enkel nog de eindcontrole deed. Dit was zeer effectief! (In de onderstaande foto, missen we Ana, we noemden haar "super Ana" vanwege haar enorme snelheid van aanleren). |
|
"Super Ana" aan het werk |
|
Tegen Zaterdag avond waren de practici in staat om zonder mijn hulp te werken. Ik was zéér fier op hen en hun fantastisch werk!
Op zondag kreeg ik een snelle rondrit door Mexico stad, bezocht ik het museum van Schone Kunsten, de basiliek, reed ik door de drukte en in de bergen waar de lucht véél zuiverder en dunner is voor iemand als ik die gewoon is van op zeeniveau te leven (met de geringste inspanning geraakte men buiten adem).
We maakten duizend en één plannen, realistisch en envoudig, met inachtname van de omgeving en de algemene levensstandaard van het land. We besloten om het experiment nog een keer toe te passen, binnen enkele maanden in een ander dorpje. Het mooiste van al was dat een genereus man het voorstel had gedaan om de reis en het verblijf te betalen. Het is blijkbaar mogelijk om rijk en genereus te zijn, een zeldzaam maar echt gegeven. Misschien zijn we wel wat krap met onze budgetten, maar we zijn evan overtuigd dat we in staat zijn van het nodige geld te vinden.
Dit werk bewees concreet en nuttig te zijn, en werd mogelijk gemaakt door de moeite en de sterke waarde van het ganse team: Solidariteit: Dr Ricardo Rojas Lucero Héél veel dank aan iedereen! Jacques
|
|
