De methode GESRET : enkele noties over neurofysiologie

Weerslag van een diepe aanval aan de oppervlakte

Met oppervlakte bedoelen we op een segmentale manier de wervelkolom, de huid, de spieren; en met diep bedoelen we de interne organen onder controle van hun myelomeer.
De verschillende dwarsdoorsneden van de thorax van Lazorthes (Guy Lazorthes: "the peripheral nervous system." Masson 1981; pp 249,241; fig 212, 213, 214) zijn goed om de innervatie van het mobiel segment van Junghanns te tonen, en het belang van de rol die zij spelen in de posterieure en gevormde takken van de spinale zenuw, alsook die van de nervus sinu-vertebralis. Maar de auteur spreekt over pijnconcepten van viscerale oorpsrong die geprojecteerd wordt naar de huid; en van de parietale reflexcontractie:

• "de aanval van een intern orgaan kan resulteren in een pijnlijk bericht wat geprojecteerd wordt in de parietale huidzones, dermatomen genoemd, die corresponderen met het medullair segment of myelomeer waarin de gevoelige banen van de interne organen eindigen". (Id Guy Lazorthes; p 317).
• "Een pariëtale reflexcontractie vertegenwoordigt de respons van de sturende neuronen van de myolomeren, die corresponderen met de sympatische geïrriteerde centrale banen".(Id Guy Lazorthes; p 317).

De meest bekende illustratie hiervan is het punt van Mac Burney, welke met een neurologische precisie overeenkomt met 1/3 inferior en 2/3 superior op de weg van een lijn tussen de SIAS rechts en de navel, waar de localisatie van de geïrriteerde appendix dan ook moge gelegen zijn. 

Diepe repercussie van een aanval van de oppervlakte

Indien door een viscerale aanval, projecties naar de huid en de spieren een vertrouwd verschijnsel zijn, dan moeten we nog weten wat de auteurs denken van het tegengestelde fenomeen: de repercussie van een reflex dermalgie van Jarricot en of een contractie, op een inwendig orgaan :

• "een actie op een zone van cutane projectie kan de pijn in een dieper gelegen orgaan verlichten" (Id Guy Lazorthes; p 317) ...
• "De irritatie of de compressie van de elementen van de hele systeem, door verschillende stoornissen van de intervertebrale gewrichten, is verantwoordelijk voor veel pijnlijke kwalen van vertebrale oorsprong" (Robert Maigne: "Pains of vertebral origin and processing by handling" French Scientific Expansion, 1977).

Test van de samenhang

We beschouwen de eminente rol van het sympatisch systeem en meer in bijzonder van het ganglion laterovertebrale: omdat het de perifere projectie toelaat van een autonome impuls, maar het blijft afhankelijk van de voorafgaandelijke hypothalamische actie.
Dit is neurologisch van primair belang. Dank zij Maigne, kunnen we nu bondig de drie neurologische entiteiten definiëren: 

• Het myotoom: beheerst door het somatisch motoneuron
• Het viscerotoom: beheerst door het autonoom motoneuron
• Het dermatoom: beheerst door het naast elkaar functioneren van exteroceptieve protoneuronen en de perifere deutoneuronen (soort tweede neuron).

Alle drie hangen zij af van hetzelfde medullair segment of myelomeer. Om verwarring te vermijden, dit is een verklaring uit de reflexotherapie, dewelke een vertaling is van de oude Chinese acupunctuur en gebaseerd is op onze westerse kennis van embryo-anatomo-immuno-neurofysiologie.

Rol van het autonoom systeem op het ademhalingsapparaat 

Illustration extracted from "Acupuncture and osteopathy: neurophysiological truth "

Het sympatisch systeem Zijnde het eerste in lijn, laat ons specifiek voor de drie thoracale metameren zijn functie herzien. Eens te meer, Lazorthes verklaart ons: "volgens de meeste auteurs (Brodie, Braeucker, Danielopolu), zijn de parasympatische vezels die van de N. pneumogastricus komen, bronchoconstrictors; de sympatische vezels van de tweede en de derde dorsale medullaire segmenten die het ganglion splanchnicus kruisen en de thoracale ganglia, zijn bronchodilatoren" (id Guy Lazorthes ; p355).
Onze neurofysiologische verklaring

• De sympathische en parasympatische balans is gebroken omdat er een segmentaire irritatie van de sympatische ketting is opgetreden, de risicofactoren van een bronchoconstrictie zal verhogen waarbij secreties op de voorgrond treden en de astma aanval is rond. 

Nota: uit ervaring, de vezels die komen van het tweede thoracale niveau hebben vooral een bronchodilaterende werking, waarbij de vezels afkomstig van het derde thoracale niveau meer een secretorische functie hebben. De constante associatie van een chondrocostale subluxatie van de tweede rib met astma bij inspanning, en de constante associatie van een subluxatie van de derde rib samen met astmatiforme bronchitis, geven mij de kracht tot deze bewering.
Het parasympatisch systeem kan ook geïrriteerd worden door verschillende oorzaken die we nog zullen beschouwen: reflexbogen die de N. auricularis en de N. vagus binnendringen, tussen de N. glossopharyngeus en de N. vagus, en fantoom informatie door compressie op atlas/axis.

Bevestigingen

Een ritmische druk uitgeoefend op een pijnlijk punt van een chondrocostale subluxatie (geposterioriseerd, en steeds aan de rechter kant) van de 2e of 3e rib tijdens diepe inademing, lokt haast onmiddellijk een astma aanval uit bij een patiënt die aan deze ziekte lijdt. Aan de andere kant, massage van een pijnlijk punt onder de oksel stopt de crisis onmiddellijk (zie gedetailleerde informatie hieronder). 

Stop van de astma aanval

Een trage intense massage tijdens diepe inademing, uitgeoefend op de perforerende intercostale tak aan de zijde tegensteld aan de uitlokkende, maakt het mogelijk om quasi onmiddellijk sedatie van de astma-aanval te verkrijgen (voor een paar seconden tot een minuut). Dit punt is gelocaliseerd op de oksellijn, juist aan het begin van de oksel (90% links, 10%rechts of bilateraal). Dit punt is pijnlijk en veroorzaakt een reflex waarbij patiënt een grimas trekt zich wegtrekt indien gedecteerd wordt met de wijsvinger. 
Ook zonder crisis blijft er praktisch altijd een residuele ademhalingsmoeilijkheid: massage van het punt (soms van beiden als zowel de 2e als 3e rib chondrocostaal gesubluxeerd zijn) verbeterd de thoracale amplitudo in enkele diepe inademingen. Zijn effectiviteit is verbazingwekkend

Nota: elke maal dat ik een astmatieker aan de telefoon heb lever ik hem/haar het bewijs van de exactheid van mij werk. Ik vraag hem/haar om dit punt te zoeken "onder de linker oksel" en vraag hem/haar om dit punt te masseren tijdens diepe inademing. Bij elke inademing verbeterd de beweging en de geluiden van respiratoire moeilijkheden verminderen zoveel mogelijk. Onnodig van de reakties en commentaren van de patiënt te beschrijven. 

Discussie

De neurofysiologische studie die nodig is om het basismechanisme te tonen dat geconnecteerd is met de posturale houding, de articulaire mobiliteitsrestricties van de gewrichten die hierin vervat zitten, hun effecten op de nerveuze mechanismen van het perifeer en centraal systeem, alsook de reacties op het immuunsysteem, vereisten een research van 10 jaar. 
Sinds 1985 had ik vermoedens en aldus

• aangegeven in mijn geschreven werk, dat alle systemen zeker nauw overlappend werkten: dat het immuunsysteem afhing van het centraal systeem en dat zijn reacties gemoduleerd en gecontroleerd waren, overeenstemmend met het informatiesysteem van de peiferie (zie publicaties).

In 1987 stelde een Amerikaans researcher Marc E Gurney een neuropeptide van het bloed in het daglicht, genoemd "neuroleukine" (Marc E Gurney. Science, 1986; pp 234, 556). Dit neuropeptide, afgescheiden door het sympatisch zenuwsysteem, veroorzaakte het overleven, in sommige gevallen, van immature besturende neuronen van het ruggemerg en van sensibele neuronen van de spinale ganglia, alsook van de differentiatie van B lymfocyten in de productie van antilichamen (Marc E Gurney: " The neuroleukine, nervous and immunising messenger." Search, 1987; 186: 386, 387, 388).

In 1995, toont het werk van Goodkin over psychoneuroimmunologie dat:

• het neurogene commando van het immuunsysteem verloopt langs twee grote trajecten: de sympathische efferente zenuwen en de neuro-endocriene-hypothalamo-hypofysaire as.
• een centrale of perifere paralyse, verslechtert de traditionele topografische symmetrie van de reumatoïde polyartritis door de bescherming van het aangedane lidmaat tegen het ontwikkelen van nieuwe articulaire letsels.
  (R. Ader and coll: "Psychoneuroimmunology: interactions between the nervous system and the immune system ". Lancet, 1995; 345; 99-103. Abstract neuro and psychiatrist, 1995; 129: 15-16)