De methode Gesret : asthma, psychosomatisch ?

Psychische geneeskunde, tegenover enkele klinisch onverklaarbare

pathologieën, gericht om ze te klasseren als psychosomatische ziekten Voor welke exogene redenen, zou het centraal systeem antwoorden met een cutane of viscerale pathologie ?

Stress, is hier een sleutelwoord. Onze samenleving baadt in stress. Sommige mensen kunnen er goed mee omspringen (soms wel tot een hartinfarct !), terwijl anderen alle soorten ziekten kunnen ontwikkelen zoals astma, eczema, psoriasis, maagpijn, migraine, en misselijkheid

Kan het mechanisme anders bekeken worden ?

Bijvoorbeeld: in de richting van de psychosomatiek.

Antonio R. Damasio, die het Department of Neurology of the University of Iowa leidt en doceert aan het Institute of Biological Studies of Jolla ("The error of Descartes, or reason of the emotions." ED. Odile Jacob. 1995), brengt ons, gebaseerd op Klinische observaties en tests,sommige antwoorden met betrekking tot het ego, wat eigenlijk de enigste visie op het lichaam is door het centraal systeem, in zijn integriteit en zijn perfecte werking.
De emoties zouden niets anders zijn dan het resultaat van de analyse van een exogeen element ter verwijzing naar de endogene perceptie van ons "Mij" (als proef, de afwezigheid van emoties bij subjecten die lijden aan anosognosie).
In het kort:

Eerdere werken beschouwden reeds deze mechanismen; hier is wat Bykov zei:

• De emotionele toestand van woede, angst, pijn, zorgen, tegenzin, zijn zo gecompliceerd dat , om te verschijnen, zij niet enkel medewerking van bepaalde zenuwcentra nodig hebben maar ook van het complete zenuwsysteem. In standaard omstandigheden, zal een emotie volledig ontwikkelen enkel met de medewerking van ongeconditioneerde en geconditioneerde reflexen van exteroceptieve oorsprong and noodzakelijk ook van interoceptieve. Aldus volgt het onvermijdeljk dat in de hersenschors ook de tegenwoorigheid van aangeboren onconditionele reacties zijn, van dewelke, vanaf het begin van het individuele bestaan, de conditionele connecties niet falen om gevormd te worden tijdens de interactie van de persoon en de buitenwereld.
• Aldus is een emotie een complexe reactie van het lichaam, steunend op onconditionele en conditionele complexe verbindingen komende van extero en interoceptieve reacties (C Byckov: "The cerebral bark and internal bodies". ED. in foreign languages, Moscow 1956).

Wat er moest aangetoond worden:

Gedurende jaren was het centraal systeem geprogrammeerd om de overleving van het individu te verzekeren (iets wat ik bevestigd heb in mijn werk sinds 1985). Aldus zullen zijn beslissingen worden genomen in overeenstemming met wat wordt aangevoeld als zijnde goed of gevaarlijk voor de integriteit van het "Ego" door middel van lichaams emoties.

Nu, als het systeem corrrect functioneert,

Het centraal systeem ziet de totaliteit van het lichaam via het autonoom systeem. Zichzelf niet limiterend tot eenvoudige ontvangst van informatie, kan het werken aan een intern orgaan of een spier, door de inmenging van het perifeer systeem, ter controle van de werking ervan. Het heeft ook een een systeem van algehele activiteit via het glandulair systeem.
Deze perfectie maakt het voor het lichaam mogelijk te antwoorden op elke stimulus van het centraal systeem, wat kan geconditioneerd worden door endogene of exogene gebeurtenissen.

Laat ons veronderstellen dat de connectie met een perifeer lichaam is gestoord:

• dat het centraal systeem, enkel de sensoren kennende, onbewust is van de transmissielijn.

Twee mogelijkheden kunnen beschouwd worden:

• de lijn geleidt niet meer, of ze stuurt foutieve informatie.

Eerste mogelijkheid : door de afwezigheid van de transmissie van informatie, gerelateerd en/of verschillend, het perifeer lichaam zou alleen gelaten worden en eerder: zou het vertragen of zijn functie versnellen op een anarchistische manier; het centraal systeem zou dan trachten van te interfereren met de perifere lichamen gelocaliseerd stroomop-of afwaarts van daar waar het fout gaat; en alzo trachten van een zo normaal mogelijke functie van het complexe lichaam te behouden.

Tweede mogelijkheid: Het centrale systeem zou op een logische manier antwoorden op informatie waarvan het gelooft dat het komt van het perifere lichaam, maar wat in feite: 

• eerder uitgezonden is door de defecte transmissielijn of resulterend van een autonoom systeem wat niet normaal gehoord wordt (gewrichtsboodschap). 
• en foutief toegekend omdat ze bepaalde gemeenschappelijke circuits delen (spinale ganglia, ruggemerg).

De reacties van het centrale systeem

Dit kan kiezen tussen verschillende middelen (spieren, hormonen, immuunsysteem,...) overeenstemmend met de waarneming van ontvangen informatie en zal trachten van zijn belangrijkste missie te volbrengen, dewelke het steunen van de integriteit van het "Ego" betekent.
Het is ontegensprekelijk dat als de informatie slecht is, zijn antwoord, hoedanook logisch, foutief zal lijken voor een observator die niet geïnformeerd is over de redenen die deze reacties rechtvaardigen.
Maar deze aanval op de integriteit van het "Ego", die door het centraal systeem niet kan opgelost woren, zal geleidelijk de geïnduceerde emoties modifiëren vergeleken met de perceptie van de evenementen van de externe wereld; en daardoor dat de responsen die het zal brengen verschillend zullen zijn(excessief versterkt).
De analyse die zal gemaakt worden van de externe evenementen zal dikwijls waargenomen worden als een toegevoegde dreiging, toegevoegd door de interne situatie "Mij", wiens survival reeds een probleem veroorzaakt naar het centraal systeem.

Als een persoon ademhalingsmoeilijkheden heeft van endogene oorsprong, zal het feit dat, wetende dat een fysische inspanning noodzakelijk is voor hem om te overleven (ontsnapping tegenover een potentieel gevaar) zijn fysiologische conditie niet verbeteren! De emotie die door deze situatie wordt veroorzaakt kan enkel maar de fysiologische oorzaak van zijn ziekte versterken.

Laten wij het voorbeeld van astma nemen als een gevolg van inspanning

De logische respons van het centraal systeem (broncho-constrictie) in de eerste plaats trachtende van een onjuiste oorzaak op te lossen (chondro-costale articulaire boodschap, verkeerdelijk ontvangen, als komende van de pulmonaire plexus) zal versterkt worden als het tracht van het ademhalingssysteem de kracht te geven nodig om te antwoorden op de volgens de situatie vereisende oplossing.
De emoties die volgen zullen hormonale processen in gang steken die het subject niet in een situatie zullen brengen van verhoogde waakzaamheid in verhouding tot de situatie, maar in een panieksituatie; het centraal systeem noteert dat de "Mij" niet in staat zal zijn om correct te antwoorden op het verzoek wegens een defect vitaal element.
Het weet dat zijn overleving gecomprommiteerd wordt, de emotie is versterkt, het antwoord tegenover de situatie wordt versterkt, de urgentie gaat eerst naar het defecte deel en het ademhalingsprobleem, meestal zo goed als mogelijk gestuurd, is getransformeerd naar zijn astma-aanval.
Zonder rekening te houden met dit principe, maakt geen enkele redenering het mogelijk een denkbeeld te vormen dat er een identieke reactie kan ontstaan op dit type van uitgelokte situatie.
Zelfs tegengesteld, in een normale situatie, zal de perceptie van een exogene situatie, dewelke gewoonlijk de overleving van het "Ego" in gevaar brengt, hormonale boodschappen sturen dewelke het complex in een algemene staat van alertheid zal brengen, en dit zal voorbereiden om te reageren met kracht en ongewone snelheid, verdubbelen of verdrievoudigen, van zijn fysieke en analytische normale amplitudes.

Het immuunsysteem is niet een autonome entiteit

• het is nauw gerelateerd aan het centraal systeem en het perifeer systeem.

Dezelfde principes zijn er toepasselijk voor

• het is enkel een van de elementen van de antwoorden die er zijn om de programmatie te dienen dewelke het overleven van het "Ego" moeten verzekeren.

Het centrale systeem kan dit controleren

• door veschillende neuronale substanties (noradrenaline, "P" substanties, somatstatine, vaso intestinal peptide).
  Het perifeer systeem is ook
• in staat om neuro-peptides uit te zenden die een specifieke actie hebben op bepaalde lymfocyten B (neuroleukine, Marc E Gurney, 1987).