Voor mij is het de eerste keer dat ik een berichtje achterlaat op een forum, maar - na onze ervaringen met de Gesret methode - vind ik toch dat enige vorm van reactie aan de orde is.

Reeds anderhalf jaar zijn we met ons zoontje ‘op de sukkel’.
Kobe was (net als zijn zus trouwens) een echte huilbaby. Ettelijke uren huilde hij bij elkaar; aanvankelijk enkel overdag, maar na enige tijd ook gedurende de nacht. Na onderzoek bij onze pediater luidde de diagnose (zoals bij zijn grote zus) “verborgen reflux”. Dus weer stond ons apothekerskastje vol met de voorgeschreven gavison, motilium, zantac en later omeprazole. Veel soelaas brachten ze echter niet en na 3 maanden besloten ze Kobe op te nemen in het ziekenhuis en een pH metrie te doen. Enkele dagen later het ziekhuis weer uit zonder afdoende antwoorden/resultaten.

Vervolgens besloten we de weg van osteopathie op te gaan, met een beetje resultaat. Doordat de osteopaat voor lange periode op reis was vertrokken, zagen we echter al snel een zware afplatting van zijn hoofdje. Hij lag ook altijd maar in één houding en wat we ook probeerden, hij draaide altijd terug in zijn voorkeurshouding. Gecombineerd met verschillende oorontstekingen, ging het ’s nachts van kwaad naar erger en op den duur sliepen we niet meer, maar liepen we letterlijk uren aan een stuk rond met een krijsende baby! Moment om er als mama zwaar onder door te gaan.

Op een jaar kreeg hij ook huidproblemen op zijn beentjes en armpjes. Plekken waar de pediater geen raad mee wist en ook een andere pediater/allergoloog kon na ettelijke sessies niet echt resultaat boeken (ondanks speciale crèmes, dure badolies en het schrappen van koemelk).

Op 16 maanden kregen we te horen dat het tijd was om naar de kinesist te gaan omdat Kobe nog altijd niet kroop/zich optrok, laat staan liep. Zoveel beurten later , nog altijd weinig resultaat. Dus besloten we daarnaast nogmaals een (kinder)osteopaat te raadplegen. Zij wees ons ook op de voeding en Kobe moest testen ondergaan om eventuele intoleranties op te sporen. En al snel werden naast koemelk ook lactose, rijst en tarwe van het menu geschrapt en vervangen door dure alternatieven. De plekken beterden en zij kon Kobe al tot wat kruipen brengen.

Op 18 maanden verwees de pediater ons door naar de kinderneuroloog owv de vreemde kruipbeweging en het feit dat hij zich nog steeds niet optrok. Volgens de neuroloog was alles in orde, maar zij wou de kine opdrijven tot 2x in de week.
We besloten dan maar te veranderen van kinesist en door een speling van het lot kwamen we terecht bij Hans De Laet.

Nadat ik bovenstaand verhaal aan hem verteld had, draaide hij zijn computerscherm naar mij en toonde een powerpoint presentatie die - tot mijn grote verbazing- bijna letterlijk mijn verhaal weerspiegelde. Alle symptomen die ik beschreven had, en de samenhang met een heleboel andere dingen, kwamen aan bod. Hij lichtte alles haarfijn toe en alles bleek voor mij ineens glashelder. Bovendien was hij ervan overtuigd dat Kobe geblokkeerd zou zijn in zijn heup en nek (hoe kon hij dan in godsnaam gaan lopen…).

Toen Kobe op de behandelingstafel mocht, vertelde hij mij wat hij zou aantreffen en inderdaad Kobe lag exact in de houding die hij voorspeld had. Ik vond dit een behoorlijk confronterend moment, want die bizarre houding was mij als moeder nog nooit opgevallen en geen enkele andere arts blijkbaar). Wat een verschil na de behandeling (die trouwens verbazingwekkend snel ging). Kobe lag er eindelijk op een ontspannen manier bij en het huilen stopte ook ogenblikkelijk!

En geloof het of niet, maar binnen de 48uur na die eerste behandeling trok Kobe zich voor de eerste maal zelfstandig op!!

De eerste twee behandelingen hadden een positief, echter niet langdurig effect. ’s Nachts hadden we na twee dagen terug een huilbaby. Maar toch hadden we alle vertrouwen in deze methode (Hans had ons hier trouwens voor gewaarschuwd). En inderdaad, na de derde behandeling hadden we een ander kind. Kobe was duidelijk vrolijker, sliep ’s nachts, zijn grauwe huidskleur verdween, evenals de plekken op zijn been.

Ondertussen is hij 21 maanden en het zelfstandig stappen zit er nog niet in (al maakt hij de stapbeweging mooi aan twee handjes), hij gaat nog op controle bij Hans en hij evolueert goed.

Onze zoektocht is ten einde. We zijn lang onderweg geweest, we hebben vele soorten dokters gezien, veel apothekers, dikwijls weinig antwoorden gekregen en veel euro’s lichter geworden. Maar voor ons was Gesret het lichtje aan het einde van de tunnel!

Dus bij deze: Hans, een oprechte DANKJEWEL en had ik dit geweten, ik had al veel sneller aan jouw deur gestaan!

Els